κράτημα

το (AM κράτημα, Μ και κράτημαν) [κρατώ]

1. η ενέργεια και το αποτέλεσμα τού κρατώ, το βάσταγμα, το πιάσιμο (α. «μέ κούρασε τόσες ώρες το κράτημα τών βιβλίων» β. «οἱ δὲ περὶ τὸ κράτημα τῆς χειρός», Πρόκλ.)

2. αυτό από το οποίο κρατάει κάποιος κάτι, λαβή, χερούλι («πιάσε το μπαούλο από το κράτημα για να τό μεταφέρουμε»)

νεοελλ.

1. η ιδιότητα τού κάθε αυτοκινήτου να κρατά σταθερούς τους τροχούς του στο έδαφος, ειδικά όταν κινείται με μεγάλη ταχύτητα στις στροφές, η πρόσφυση

2. φρ. «κράτημα τών τιμών» — η συγκράτηση τών τιμών, η διατήρηση τών τιμών σε σταθερό ύψος

νεοελλ.-μσν.

1. συγκράτηση

2. ένα από τα 40 άφωνα σημάδια τού αρχαίου στενογραφικού συστήματος τής βυζαντινής παρασημαντικής

3. στον πληθ. τα κρατήματα

εκκλησιαστικά μέλη τής παπαδικής τα οποία χρησιμοποιούν συλλαβές χωρίς γραμματική σημασία, όπως τερεμέμ, νενενά, πιθανώς κατά μίμηση μουσικών οργάνων, και τα οποία παρατείνουν τις κυρίως συνθέσεις όταν υπάρχει λειτουργικός λόγος

μσν.

1. παρακράτηση

2. δέσμευση, υποχρέωση

3. ιδιοκτησία, κτήμα

4. αυτό που αποκτάται από νίκη, το κέρδος, το απόκτημα

αρχ.

1. η συγκράτηση ενός μέλους τού σώματος με επίδεσμο ή με άλλο μέσο

2. μτφ. αυτό που κρατείται, δηλ. που δεν δηλώνεται, που αποκρύπτεται στον λόγο, στη φραστική διατύπωση, επομένως το πανούργημα, το σόφισμα που υπάρχει στον λόγο

3. γραμμ. (για λέξεις) το παράγωγο.